نوازش می کند امشب

 صبا صحرای گلگون را 

و می گوید برایش قصه ی آن قلبِ پر خون را

و می گوید برایش قصه از شهزاده ای زیبا

یگانه تاز بی مانند رویاها

و می گوید ز طوفان دلی ابری

دلی با وسعت دریا

صبا می خواند امشب شعری از سقای  دل خسته

و از رنج عظیم خیمه ی دل های بشکسته

صبا می خواند امشب از غروب آفتاب عاشق هستی

یگانه ساقی عشّاق سرمستی

و می گوید ز اشک ساقی و خورشید

ز سوگ مشک بی امّید

صبا می نالد امشب از غم شهزاده ای بی سر

ز آن یاس کبود ارباً اربا گشته ی پرپر

ز دستان فتاده بر زمین آن مه یکتا

ز خون و اشکِ سرخ آسمان ابریِ خواهر

صبا می نالد امشب از غم طفلان بی یاور

صبا می بوید امشب خاک صحرا را

و می بوسد تمام بستر دستان سقا را

و می شوید به اشک خود

مسیر جای پای بی برادر گشته ی غمگین تنها را

دل نوشته ای از خودم